Ontdek ter gelegenheid van Wereld Emoji Dag op 17 juli de impact van emoji's op de manier waarop wij communiceren, met dr. Daniel Desmedt, diensthoofd psychiatrie van Iris Ziekenhuizen Zuid.
Herinner je je, nog niet zo lang geleden, aan het begin van deze eeuw of iets daarvoor, de komst van mobiele telefoons? Bellen was onbetaalbaar en de minuten en euro's vlogen voorbij in een onstuitbare waterval. Gelukkig was er sms: je hoefde maar twee of drie keer op een knop te drukken om een letter te zien verschijnen, dan een woord, dan een zin... waarschijnlijk geen twee: het formaat was beperkt en zelfs de meest getrainde duimen werden moe. Het resultaat was een nieuwe, creatieve spelling, waarbij letters klanken of codes werden, alleen begrijpelijk voor tieners die eindelijk vrij waren om ongehinderd te communiceren.
Maar ondanks de creativiteit en verbeelding bleef sms een arme en vrij kille vorm van communicatie. Hoe kon je emotie, geestdrift, verlangen overbrengen met een reeks drukletters en acroniemen? Het was ver verwijderd van de lichtjes geparfumeerde liefdesbrief met het spoor van een onhandig weggeveegde traan, die zo geliefd was bij de romantici van de negentiende eeuw. We hadden niet de kalligrafie van de geliefde, die hem nog unieker maakte. De kilte van het scherm negeerde de intonatie van een stem, de adem, het gefluister, de lachbui of de zucht vol belofte.
Wat konden we doen? Er waren uiteraard de emoticons, uitgevonden in 1963. Maar hoewel de combinatie van een paar goedgekozen typografische tekens het mogelijk maakte om een paar emoties uit te drukken, bleef het een acrobatische en ietwat kille oefening. Tot, in 1997, de eerste emoji's verschenen.
De kleur, de vorm en de verrassing verlevendigden eindelijk de berichtjes. Emoties kwamen op en toespelingen werden mogelijk. Emoji's maakten het mogelijk om een persoonlijke signatuur te creëren, die iets van onze verlangens, onze smaken, onze gevoeligheid samenvatte. Schrijven nam een nieuwe vorm aan en gaf onze stemming, onze loyaliteiten, onze uniekheid weer. Het onverwachte lag om de hoek van het toetsenbord en daarmee ook de aanwezigheid van de ander, de ontmoeting tussen twee mensen.
Een nieuwe taal werd uitgevonden en leefde van bericht tot bericht."
Daniel Desmedt
17 juni 202